Ζω σ’ έναν κόσμο που τσιγκουνεύεται την ευτυχία και διώχνει το χαμόγελο από τους γύρω μου. Πολλά παιδιά σήμερα σε όλο τον πλανήτη βιάζονται να μεγαλώσουν… όχι από δική τους επιλογή! Κάποιοι τα αναγκάζουν. Αυτοί αποφασίζουν για την τύχη τους.  Στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω όλα τα παιδιά του κόσμου από όπου κι αν είναι… Και αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που μπορούν δεν το κάνουν!

Είναι όμως κάποιες φορές που νιώθω τέτοια τύχη…. λες και με άγγιξε το ραβδί κάποιας νεράιδας παραμυθιού. Κάνω τόσα πολλά και διαφορετικά, γνωρίζω νέα πράγματα, παίζω, γελάω, τραγουδάω, σκαρφαλώνω σε τοίχους, γλεντάω μέσα στην αποκριάτικη στολή μου… είμαι ελεύθερος..

Τις ίδιες όμως αυτές στιγμές νιώθω άσχημα, επειδή όλα αυτά δεν μπορούν να τα ζήσουν και τα άλλα παιδιά… αυτά που έρχονται κι αυτά που “φέυγουν”. Θα  ‘πρεπε άραγε; να έχω τύψεις; Αχ…, να βρισκόταν κάποιος να μου απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση!!

Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω. Τον κόσμο των μεγάλων δεν τον ζηλεύω. Αν ήταν στο χέρι μου θα έμενα για πάντα ένα λυκόπουλο… να γίνομαι ένα μέσα στο πλήθος της αγέλης, να ονειρεύομαι όσο θέλω και να ζω ξέγνοιαστα…. γιατί το αξίζω!

Read the rest of this entry »

Η μέρα είναι Κυριακή και οι δείκτες του ρολογιού σημαίνουν 1 το μεσημέρι. Όλα είναι ήσυχα, όπως αρμόζει σε ένα κυριακάτικο μεσημέρι του Φεβρουαρίου… Τα τραπέζια στρωμένα, τα σερβίτσια τακτοποιημένα στη θέση τους. Σε μια γωνία το μπουζούκι περιμένει με λαχτάρα να νιώσει την πρώτη πενιά… και το κέφι ετοιμάζεται να γράψει ένα ακόμη επεισόδιο για την παρέα του 1ου Συστήματος Προσκόπων Καλλιθέας. Οι φίλοι καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο … τα λόγια λύνονται και οι καρδιές ευφραίνονται από τα πρώτα λεπτά μουσικής και λίγο διαλεχτό κρασί. Οι μεζέδες αχνιστοί σερβίρονται στα τραπέζια, το κλίμα ζεσταίνεται  και η διάθεση φουντώνει.. Οι πρώτοι χοροί κιόλας σηκώνουν το σώμα από τη θέση… Κι όλα αυτά στην καρδιά της Καλλιθέας, στο Κοράλλι… Για να έχουμε να μνημονεύουμε πάντα όμορφες στιγμές με ωραίους και ζεστούς ανθρώπους…

Read the rest of this entry »